فضای نامهربون کار

بابا همیشه میگفت تا دانشجویی، تا داری یاد میگیری همه کمکت میکنن. از فردای فارغ التحصیلی، همه چی عوض میشه همه میخوان زمینت بزنن، میخوان ازت ایراد بگیرن، که کله پا بشی!
شکر خدا جایی که هستم منو دانشجو حساب میکنن و کار یادم میدن. ولی بیرون شرکت آدمهایی رو میبینم که منتظرن یه ایراد بگیرن تا خودشونو بهت نشون بدن...

یکشنبه های نصفه نیمه

یکشنبه ها هشت صبح یه کلاس فوق العاده دارم! حقوق اداری ایران با استادی که برام انگیزه ی انتخاب این گرایش بوده. ولی انقدر شنبه ها خسته میشم که صبح یکشنبه کلا خوابم :|
مدتیه که کار جدی تر شده. خیلی دقیق بخوام بگم از دیروز که برنامه ها رو از ترلو اجرا میکنیم همه چی دقیق و رو برنامه س

پست اول

نمیدونم این چندمین باریه که یه وبلاگو شروع میکنم. اما این سری شاید فرق داشته باشه و بتونم بیشتر ادامه بدم. چون دوتا تغییر بزرگ در زندگیم به وجود اومده. دوتا تغییر که هرکدوم به تنهایی میتونن برای از دست دادن کنترل شرایط کافی باشن. ارشد و شروع به کار.

این که چه اتفاقی افتاد که به این کار، یعنی مدیر برنامه یا دستیار شخصی مشغول شدم، داستانیه که میتونه بین پست‌های بعدی گفته بشه. حقیقت اینه که شروع دوباره نوشتن به پیشنهاد کوشا بود. گفت که چند وقت دیگه میتونی برگردی و از تجربه‌هات برای کمک به بقیه استفاده کنی.

معرفی میکنم:

دانشجوی ارشد حقوق عمومی هستم. نزدیک به 23 سالمه و دستیار شخصی یک مرد خیلی خیلی پرمشغله. هنوز در حال گذروندن مراحل کارآموزی هستم. 

در حال حاضر در شرکت نشستم. از 6.5 صبح اینجا بودم. ظهر برای انجام یک سری کارها بیرون بودم و الان منتظر رئیسم تا بیاد برای هماهنگی کارها :)